تلاش برای عبور از بحران!
ناکارآمدی‌های سیستماتیک به چندین شکل ظاهر می‌شود. اولاً، ظرفیت داخلی برای آموزش پزشکان و پرستاران به طور متناسب با افزایش تقاضا بهبود نیافته است. بسیاری از دانشجویان پزشکی آینده‌دار به دلیل کمبود صندلی در موسسات بریتانیایی مجبور به تحصیل در خارج از کشور هستند
نظام بهداشت ملی بریتانیا (NHS) مدت‌هاست که به عنوان رکن اصلی مراقبت‌های بهداشتی همگانی مورد ستایش قرار گرفته است، با این حال، در سال‌های اخیر، NHS با کمبودهای قابل توجهی در میان کادر پزشکی و پرستاری خود دست و پنجه نرم کرده است، و آسیب‌پذیری‌های این سیستم نمایان شده است،که پیامدهای گسترده‌ای بر مراقبت از بیمار و ارائه خدمات دارد. در قلب این چالش‌ها، کمبود پزشک و پرستار قرار دارد که با ناکارآمدی در آموزش و برنامه‌ریزی برای جذب نیروی کار تشدید شده و این سیستم را تحت فشار قرار داده است.
کمبود مداوم پزشک به یکی از چالش‌های پیش روی NHS تبدیل شده است. داده‌های سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۴ نشان می‌دهد که جای خالی پزشکان در بخش مراقبت‌های ثانویه به طور نگران کننده‌ای بالا است. به عنوان مثال، گزارش‌ها نشان می‌دهد که NHS انگلستان هزاران موقعیت شعلی خالی دارد، که بازتابی آشکار از "کمبود پزشک" است که با گذشت زمان نیز در حال افزایش است. علیرغم تلاش‌ها برای افزایش ظرفیت دانشکده‌های پزشکی - ابتکاری که در سال‌های اخیر شاهد افزایش از ۷,۶۶۰ به بیش از ۱۰,۴۱۵ بوده است - این اعداد با افزایش تقاضای مراقبت‌های بهداشتی همگام نبوده است.[1]
در پاسخ به این شکاف، NHS به پزشکان آموزش دیده در سطح بین المللی برای پر کردن این خلاء روی آورده است. از زمان برگزیت، اتکا به فارغ التحصیلان پزشکی خارجی به طور چشمگیری افزایش یافته است. در واقع، گزارش‌ها نشان می‌دهد که بیش از دو سوم استخدام‌های جدید NHS در برخی بخش‌ها فارغ التحصیلان غیر بریتانیایی هستند، روندی که نگرانی‌های اخلاقی و عملی قابل توجهی را برانگیخته است. بسیاری از این پزشکان از کشورهای به اصطلاح "فهرست قرمز" مانند نیجریه، غنا و زیمبابوه - کشورهایی که خود با کمبودهای بحرانی پزشک مواجه هستند - می‌آیند. این وابستگی به متخصصان آموزش دیده در خارج از کشور، در حالی که در کوتاه مدت ضروری است، سیستم سلامت را در معرض معضلات ژئوپلیتیکی و اخلاقی قرار می‌دهد. منتقدان استدلال می‌کنند که چنین استراتژی نه تنها "کمبود پزشک" را در NHS تداوم می‌بخشد، بلکه نشان دهنده ناکارآمدی اساسی در برنامه‌ریزی نیروی کار است، زیرا سیستم آموزش داخلی قادر به ارائه تعداد کافی از پزشکان واجد شرایط نیست[2].
موازی با چالش‌های موجود در نیروی کار پزشکی، NHS همچنین با کمبود شدید پرستار مواجه است. علیرغم تعداد زیاد درخواست‌ها، نرخ حفظ کارکنان پایین و نرخ خروج بالا است. داده‌های اخیر شورای پرستاری و مامایی نشان می‌دهد که تقریباً از هر چهار پرستار شاغل در NHS، یک نفر از خارج از کشور استخدام شده است. این اتکا به استخدام بین المللی پس از تغییرات سیاستی مانند حذف بورسیه‌ها برای آموزش پرستاری در سال ۲۰۱۷، که منجر به کاهش قابل توجه درخواست‌ها از استعدادهای داخلی شد، حتی بیشتر شده است. "کمبود پرستار" نه تنها به نیروی کار موجود فشار وارد می‌کند، بلکه فشارهای حجم کار را بر افراد باقی مانده نیز تشدید می‌کند و به فرسودگی شغلی، کاهش روحیه و در نهایت خروج بیشتر منجر می‌شود. چنین چرخه معیوبی ظرفیت کلی NHS برای ارائه مراقبت ایمن و موثر از بیمار را تضعیف می‌کند[3].
یک عامل مهم که زیربنای هر دو این کمبودها است، ناکارآمدی در سیستم آموزش و استخدام متخصصان بهداشت و درمان است. ناکارآمدی‌های سیستماتیک به چندین شکل ظاهر می‌شود. اولاً، ظرفیت داخلی برای آموزش پزشکان و پرستاران به طور متناسب با افزایش تقاضا بهبود نیافته است. بسیاری از دانشجویان پزشکی آینده‌دار به دلیل کمبود صندلی در موسسات بریتانیایی مجبور به تحصیل در خارج از کشور هستند. به عنوان مثال، تعداد زیادی از دانشجویان بریتانیایی تحصیل پزشکی در بلغارستان را انتخاب کرده‌اند - جایی که در حال حاضر بیش از ۲,۵۰۰ دانشجو ثبت نام کرده‌اند - که نشان دهنده شکاف نگران کننده‌ای بین تقاضای داخلی و فرصت‌های آموزشی موجود است. این ناکارآمدی در سیستم آموزشی نه تنها عرضه آینده استعدادهای پزشکی را به خطر می‌اندازد، بلکه منجر به فرار مغزها از متخصصان بالقوه داخلی می‌شود که برای حفظ انعطاف‌پذیری بلندمدت NHS حیاتی هستند.[4]
همچنین پیامدهای این مسائل مرتبط به هم عمیق است. از آنجایی که NHS با کمبود پزشک و پرستار دست و پنجه نرم می‌کند، کارکنان موجود با حجم کار بالایی روبرو هستند که منجر به نرخ‌های بالاتر استرس، فرسودگی شغلی و ترک زودهنگام این حرفه می‌شود. این فرسودگی نه تنها کیفیت مراقبت را کاهش می‌دهد، بلکه فشار بیشتری بر سیستم وارد می‌کند تا به طور مداوم کارکنان جدید را استخدام و آموزش دهد ، چرخه‌ای که ناکارآمدی را تشدید می‌کند و وابستگی به متخصصان آموزش دیده در خارج از کشور را بیشتر تثبیت می‌کند.
مقابله با این چالش‌ها مستلزم یک رویکرد جامع و چند وجهی است. اولاً، NHS باید در گسترش و مدرن‌سازی برنامه‌های آموزشی داخلی سرمایه‌گذاری کند. افزایش تعداد پذیرش دانشکده‌های پزشکی و پرستاری، در کنار بهبود سازوکارهای پشتیبانی و حفظ کارکنان برای کارآموزان، بسیار مهم است. سیاست‌هایی مانند بخشودگی وام دانشجویی برای دانشجویان رشته‌های بهداشتی که متعهد به کار در NHS می‌شوند، می‌تواند انگیزه بیشتری برای ورود و ماندگاری استعدادهای داخلی در نیروی کار فراهم کند.
در نهایت، بحران نیروی کار در نظام بهداشت و درمان بریتانیا در سال‌های ۲۰۲۳ تا ۲۰۲۴ با کمبود قابل توجه پزشک و پرستار نشان می‌دهد که ساختار سلامت با ناکارآمدی‌های سیستماتیک در آموزش و استخدام روبه‌رو است و این کشور هم‌چنان بعد از چندین سال هنور نتوانسته است علی رغم طرح‌ها و برنامه‌های مختلف از این بحران عبور کند.
