بررسی ابعاد حقوقی ترور بیولوژیک سید حسن نصرالله توسط رژیم صهیونیستی
این بمب‌ها معمولاً دارای بدنه‌ای سنگین و تقویت‌شده هستند که به آنها کمک می‌کند تا در برابر ضربه ناشی از برخورد با هدف سخت مقاومت کنند. هنگامی که از یک هواپیما رها می‌شوند، سرعت و شتاب می‌گیرند که به نفوذ به لایه‌های بتن یا فولاد کمک می‌کند. برخی از بمب‌های نفوذی همچنین از فیوز تأخیری استفاده می‌کنند
در شامگاه جمعه ششم مهر ماه 1403، جنگنده های نیروی هوایی ارتش رژیم صهیونیستی، با بمباران سنگین منطقه مسکونی ضاحیه در جنوب بیروت، سید حسن نصرالله و هیئت همراه ایشان را که متشکل از کادرهای بلند پایه فرماندهی حزب الله لبنان و تعدادی از مستشاران عالی رتبه نظامی جمهوری اسلامی ایران بود، ترور کرده و به شهادت رساند. در این عملیات، نیروی هوایی ارتش رژیم صهیونیستی برای موفقیت اقدام تروریستی خویش از 85 تن، بمب سنگرشکن BLU استفاده کرد.
اما پس از این عملیات، با بررسی صحنه شهادت سید حسن نصرالله و تیم همراه ایشان مشخص شد علت واقعی ترور آنها، انفجار و اصابت بمب های BLU نبوده است. چرا که اجساد شهدا؛ کاملا سالم و بدون جراحت بود. آنچه در بررسی محیطی محل شهادت و آثار به جا مانده از بمب های منفجر شده به دست آمد؛ نشان داد که بمب های BLU آغشته به مواد شیمیایی سمی و بسیار مهلکی بودند. این مواد به حدی خطرناک بودند که شهید سید حسن نصرالله به محض استنشاق آنها؛ در جا به درجه رفیع شهادت نائل شدند. یعنی در واقع؛ این بمب های BLU که نیروی هوایی ارتش رژیم صهیونیستی در این عملیات تروریستی مورد استفاده قرار داد، بمب های شیمیایی بودند.
نکته دیگر این است که بمب های BLU، سنگر شکن هستند. بمب سنگرشکن گونه‌ای بمب برای نفوذ به ساختارهای سخت، مانند پناهگاه‌های نظامی یا تأسیسات زیرزمینی هستند. این مواد منفجره قدرتمند معمولاً در جنگ‌ها برای هدف قرار دادن مخفیگاه‌های دشمن که توسط بتن یا فولاد ضخیم محافظت شده‌اند، استفاده می‌شوند. بمب‌های سنگرشکن با استفاده از ترکیبی از سرعت و وزن برای شکستن لایه‌های حفاظتی قبل از انفجار عمل می‌کنند. این بمب‌ها می‌توانند از هواپیماها رها شوند یا از سیستم‌های زمینی شلیک شوند. در حالی که آنها در عملیات نظامی مؤثر هستند، استفاده از آنها سوالات اخلاقی دربارهٔ تأثیر بر غیرنظامیان و محیط زیست را به وجود می‌آورد. در بسیاری از کشورها، قوانین بین‌المللی محدودیت‌هایی برای استفاده از سلاح‌های خاص وضع کرده‌اند.
این بمب‌ها معمولاً دارای بدنه‌ای سنگین و تقویت‌شده هستند که به آنها کمک می‌کند تا در برابر ضربه ناشی از برخورد با هدف سخت مقاومت کنند. هنگامی که از یک هواپیما رها می‌شوند، سرعت و شتاب می‌گیرند که به نفوذ به لایه‌های بتن یا فولاد کمک می‌کند. برخی از بمب‌های نفوذی همچنین از فیوز تأخیری استفاده می‌کنند، به این معنی که پس از نفوذ به هدف منفجر می‌شوند و آسیب بیشتری در داخل ایجاد می‌کنند. این ترکیب وزن، سرعت و فناوری پیشرفته، بمب‌های نفوذی را برای عملیات نظامی مؤثر می‌سازد.
در اینجا لازم به ذکر است موازین حقوق بین الملل، به صراحت استفاده از این نوع بمب را به طور ابتدا به ساکن منع نکرده اند. اما بر اساس بسیاری از موازین حقوق مخاصمات مسلحانه از جمله کنوانسیون های 1896، 1907، 1929، 1949 و 1970، مقرراتی در خصوص جنگ وجود دارد که باید گفت رژیم صهیونیستی، با ارتکاب این عملیات، مقررات مزبور را نقض کرده است.
بر این اساس به طور کلی قواعد و مقررات مربوط به جنگ، سه نوع عملیات جنگی در نظر گرفته اند:
الف-محدودیت میدان عملیات جنگی
ب-محدودیت سلاح‌های جنگی
ج-محدودیت عملیات جنگی به افراد رزمنده
بنابراین کاملا بدیهی است که منطقه ضاحیه که هدف عملیات تروریستی نیروی هوایی ارتش رژیم صهیونیستی قرار گرفت، یک منطقه مسکونی بود و این اولین جرم ارتکابی تل آویو در این عملیات بود.
نکته دیگر استفاده رژیم صهیونیستی از تسلیحات شیمیایی در این عملیات بود. بر اساس کنوانسیون بین المللی منع جنگ افزارهای شیمیایی، استفاده از این نوع تسلیحات، به طور کلی ممنوع می باشد.
کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی مهم‌ترین معاهده بین‌المللی منع تولید، انباشت و استفاده از سلاح‌های کشتار جمعی و جنگ‌افزارهای شیمیایی است که در تاریخ ۱۳ ژانویه ۱۹۹۳میلادی و چند سال پس از استفاده از آنها علیه کردهای سردشت کردستان ایران به دست نیروی هوایی رژیم بعث عراق، در پاریس و نیویورک به تصویب نمایندگان ۱۶۵ کشور عضو سازمان ملل متحد رسید و از تاریخ ۲۹ آوریل ۱۹۹۷ میلادی، لازم‌الاجرا گردید.
ضامن اجرای کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی، سازمان منع سلاح‌های شیمیایی است که یک نهاد بین-دولتی است که در سال ١٩٩٧ میلادی و با لازم‌الاجرا شدن کنوانسیون منع تسلیحات شیمیایی، ایجاد شد. مقر این سازمان در شهر لاهه، هلند واقع شده است و تشکیلات آن تحت نظر دولت‌های امضاکننده کنوانسیون منع تسلیحات شیمیایی اداره می‌شود.
۱۹۰ کشور به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی پیوسته‌اند. اما هنوز ۶ کشور عضو سازمان ملل متحد از جمله کشورهای آنگولا، برمه، مصر، اسرائیل، کره شمالی و سودان جنوبی از پیوستن به کنوانسیون بین‌المللی منع جنگ‌افزارهای شیمیایی سر باز زده‌اند.
بنابراین پر واضح است که رژیم صهیونیستی؛ حتی در این عملیات مرتکب جرم های بسیار آشکار و فاحشی شده است. علاوه بر همه اینها، رژیم صهیونیستی در این عملیات مرتکب قتل هدفمندانه و اعدام فراقضایی گردید. همه این جنایات؛ در سایه حمایت های بی چون و چرای دولت آمریکا از تل آویو صورت گرفت.
