افراط گرایی طالبان در افغانستان و عواقب آن
ایالات متحده آمریکا به همراه برخی از هم پیمانان خود در واکنش به حملات تروریستی ۱۱ سپتامبر ۲۰۰۱ در ظاهر با هدف سرنگونی طالبان جنگ تمام عیاری را در افغانستان به راه انداخت . طالبانی که از دهه 90 میلادی با تفکرات افراط گرایانه بر افغانستان حکومت داشت آن زمان به طور موقت کناره‌گیری کرد اما بعد از ۲۰ سال با خروج اشغالگران و زمانی که دولت دست نشانده ایالات متحده در افغانستان روی کار بود بار دیگر قدرت را در دست گرفت . در ابتدای آغاز به کار این گروه برخی بر این باور بودند که در تفکرات طالبان تغییرات چشم گیری رخ داده است اما مشخص شد آنها حاضر نیستند که دولتی فراگیر از همه گروه ها و قوم ها تشکیل دهند و انقلابی در تفکراتشان شکل نگرفته به همین جهت با ظهور مجدد طالبان دموکراسی هرگز در این کشور نهادینه نشد و آزادی های نیم بند موجود نیز بیش از هر زمان دیگری در معرض آسیب قرار گرفت.
در حال حاضر افغانستان توسط طالبانی اداره می شود که ریشه های فکری اش افراط گرایی است . مخالفت با ارتقا ، اعتلا ، پیشرفت ، پیشروی ، ترفیع ، تعالی ، رونق ، توسعه ، رشد، فرهنگ شهرنشینی و آزادی‌های مدنی، مهم‌ترین عنصر منظومه معرفتیِ گروه طالبان است . این جریان در اعلام و تبلیغ این بخش منظومه معرفتیِ خود، پرده‌پوشی نمی‌کند و ماموریت و هدف اساسی خود را جنگ در برابر جریان اعتلا، پیشرفت، پیشروی و تعالی می‌داند. بر همین اساس طالبان کوشید تا با ایجاد محدودیت برای رسانه‌ها و فضای خفقان به دنبال آن باشد تا موانع اجرای سیاست های افراط گرایانه خود را از میان بر دارد.
علی رغم آنکه حضور نظامیان خارجی در افغانستان با جنگ و کشتار همراه بود ، ولی در زمینه فعالیت رسانه ها دستاوردهایی داشت که امید می‌رفت ادامه یابد اما بلافاصله پس از تصرف کابل توسط طالبان ، قوانین جدیدی برای رسانه ها وضع شد تا جایی که شکنجه و بازداشت روزنامه‌نگاران در دستور کار قرار گرفت این در حالی است که طالبان در اولین کنفرانس خبری خود وعده آزادی رسانه‌ها را داده بود ، اما پس از گذشت بیش از یک سال و نیم ، نشانی از نرمش در مواضع رهبر این گروه دیده نمی‌شود و آزادی رسانه‌ها و تلاش‌ها برای آزادی بیان در این کشور نادیده گرفته شده است تا جایی که محدودیت های روز افزون علیه رسانه ها در افغانستان انتقادات گسترده ای را نیز در سراسر جهان به دنبال داشته است .
موضوع دیگری که پرداختن به آن اهمیت بالایی دارد بحث حقوق زنان در افغانستان است. طالبان از زمانی که روی کار آمد ادعا داشت در حال تلاش برای مناسب سازی محل تحصیل برای دختران و زنان است و قرار بود بعد از انجام اقداماتی ، امکان تحصیل برای زنان فراهم شود اما تاکنون بسیاری از زنان و دختران نه تنها از حق تحصیل و کار محروم شده‌اند ، بلکه بخش عمده‌ای از فرصت های دیگر حضور خود در اجتماع را نیز از دست داده‌اند تا جایی که فرامین محدود کننده مانند ممنوعیت سفر بدون یک همراه مرد ، منع ورود به پارک ها و مراکز تفریحی و ممنوعیت کار برای ماموریت های سازمان ملل برای زنان افغانستانی در دستور کار قرار گرفته است . هر چند وضع چنین مقرراتی موجب ناراحتی و نارضایتی مردم افغانستان شده اما طالبان با بی تفاوتی به خواست جامعه افغانستان هر روز قوانین سخت گیرانه تری را وضع می کند .
بهره کلام
طالبان چنین عقیده دارند که آنان همیشه برحق و غیر آنان بر باطل هستند و مخالفت با طالبان مخالفت باحق است و هیچ کسی حق ندارد در نظریه ای با آنان مخالفت کند یا در مساله ای آنان را مورد نقد قرار دهد. چون به نظر آنان نقد و اعتراض بر طالبان اعتراض بر اسلام می باشد که این مفکوره شان در ضدیت با اسلام قرار دارد . وجود چنین شرایطی باعث شده جامعه افغانستان که در ادوار مختلف با مشکلات ناشی از افراط گرایی دست و پنجه نرم کرده است در حال حاضر از حکومت طالبان روی گردان شود و از آنجا که حکومت ، بدون مقبولیت عمومی دوام ندارد طالبان نا گزیر است برای پذیرش خود در میان تمام اقوام افغانستان و جامعه بین المللی به پیشنهاد کشورهای منطقه و دیگر نقاط جهان توجه کند و به دنبال تشکیل دولتی فراگیر از همه اقوام باشد همچنین قوانین را طوری وضع کند که براساس خواست و نظر اکثر مردم و همه اقوام باشد .
منابع
http://www.afghanpaper.com/nbody.php?id=172284
https://www.aa.com.tr/fa/2729607
https://www.isna.ir/news/1402013016120
https://www.isna.ir/news/1402012613121
